(The tale of the Stairs) A story by Hristo Smirnenski,Orginally written in Bulgarian Language.)ಕನ್ನಡ ಅನುವಾದ ಕೆಳಗೆ ನೀಡಲಾಗಿದೆ
THE TALE OF STAIRS
"Who are you?" The Devil asked him.
"I am a plebeian by birth and all ragged folk are my brothers. How terrible the world is, how wretched the people are!"
It was a young man who spoke with head erect and clenched fists. He stood at the foot of the Stairs - a high white staircase of rose-flecked marble. He gazed fixedly into the distance where the grey crowds of poverty stirred like the turbid waters of a swollen river. The crowds surged and seethed, raised a forest of thin black arms, thunderous cries of wrath and indignation rent the air and the echo faded slowly and solemnly like distant gun-fire. The crowds grew and grew nearer in clouds of yellow dust, single silhouettes showed more distinctly against the grey horizon. An old man approached, bent low to the ground as if seeking lost youth. A barefoot little girl clutched his ragged clothes and stared at the high Stairs with mild cornflower-blue eyes. Stared and smiled. Then thin grey figures came all in rags, singing a long-drawn funeral chorus. Someone whistled shrilly, somebody else thrusting his hands in his pockets laughed loud and harshly and insanity blazed in his eyes.
"I am a plebeian by birth and all ragged folk are my brothers. How terrible the world is, how wretched the people are! But you there, you at the top there..."
It was a young man who spoke with head erect and fists clenched in manace.
"So you hate those up at the top," the Devil asked, and styly leaned forward towards the young man.
"I shall have my revenge on those nobles and princes. I shall cruelly avenge my brothers - my brothers whose faces are as yellow as sand and who groan more bitterly than the blizzards of December. See their naked bleeding bodies, hear their groans! I shall avenge them. Let me go!"
The Devil smiled: "I am the guardian of those at the top and without a bribe I shall not betray them."
"I have no gold. I have nothing with which to bribe you... I am poor, a youth in rags... But I am willing to give up my life..."
Again the Devil smiled: "O no, I do not ask as much as that. Just give me your hearing."
"My hearing? Gladly... May I never hear anything any more, may I..."
"You still shall hear," the Devil assured him, and made way for him. "Pass!"
The young man set off at a run and had taken three steps in one stride when the hairy hand of the Devil caught him.
"That's enough! Now pause and listen to your brothers groaning below."
The young man paused and listened.
"How strange! Why have they suddenly begun to sing happy songs and to laugh light-heartedly?..." Again he set off at a run.
Again the Devil stopped him. "For you to go three more steps I must have your eyes."
The young man made a gesture of despair. "But then I shall be unable to see my brothers or those I go to punish."
"You still shall see them..." The Devil said. "I will give you different, much better eyes."
The young man rose three more steps and looked back.
"See your brothers' naked bleeding bodies," the Devil prompted him.
"My God, how very strange! When did they manage to don such beautiful clothes? And not bleeding wounds but splendid red roses deck their bodies..."
At very third stair the Devil exacted his little toll. But the young man proceeded, willingly giving everything he had in order to reach his goal and to punish the well-fed nobles and princes. Now one step, just one last step remained and he would be at the top. Then indeed he would avenge his brothers.
"I am a plebeian by birth and all ragged folk..."
"Young man, one last step still remains. Just one more step and you shall have your revenge. But for this last step I always exact a double toll: give me your heart and give me your memory."
The young man protested.
"My heart? No, that is too cruel!"
The Devil gave a deep and masterful laugh: "I am not so cruel as you imagine. In exchange I will give you a heart of gold and a brand-new memory. But if you refuse me, then you shall never avenge your brothers whose faces are the colour of sand and who groan more bitterly than December blizzards."
The young man saw irony in the Devil's green eyes.
"But there will be nobody then more wretched than I. You are taking away all my human nature."
"On the contrary, nobody shall be happier than you. Well, do you agree: just your heart and memory?"
The young man pondered, his face clouded over, beads of sweat ran from the furrowed brow, in anger he tightened his fists and through clenched teeth said: "Very well, then. Take them!"
...And like a swift summer storm of rage and wrath, his dark locks flying in the wind, he crossed the final step. He was now at the very top. And a broad a smile suddenly in his face, his eyes now shone with tranquil joy and his fists relaxed. He looked at the nobles revelling there and looked down to the roaring, cursing, grey ragged crowds below. He gazed, but not a muscle of his face quivered: his face was radiant, happy and content. The crowds he saw below were in holiday attire and their groans were now hymns.
"Who are you?" the Devil asked in a low sly voice.
"I am a prince by birth and the gods are my brothers. How beautiful the world is and how happy are the people!"
ಶ್ರೀ ಬಿ.ವಿ ವೀರಬಧ್ರಪ್ಪ ಎಂಬುವವರು ಇದರ ಕನ್ನಡ ಅನುವಾದವನ್ನು ಮಾಡಿ ಅವರ ವೇದಾಂತ ರೆಜಿಮೆಂಟ್ ಎಂಬ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅದು ಈ ಕೆಳಕಂಡಂತಿದೆ.
ಮೂರು ಮೆಟ್ಟಲ ಕತೆ
--------------------------------------------------------------------------------
-ನೀನಾರು?- ದೆವ್ವ ಅವನನ್ನು ಕೇಳಿತು....
-ಹುಟ್ಟಿನಿಂದ ನಾನೊಬ್ಬ ದಲಿತ. ಎಲ್ಲ ಬಡವರು ನನ್ನ ಒಡ ಹುಟ್ಟಿದವರು. ಓ ಈ ಭೂಮಿ ಎಷ್ಟು ಕುರೂಪವಾಗಿದೆ; ಜನರೆಷ್ಟು ದುಃಖಿಗಳಾಗಿದ್ದಾರೆ!
ನೇರ ಹಣೆಯ ಮತ್ತು ಬಿಗಿಮುಷ್ಟಿಯ ಯುವಕ ಈ ಮಾತು ಗಳನ್ನಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನು ನೀಲಿ ಗೆರೆಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಬಿಳಿ ಅಮೃತಶಿಲೆಯ ಎತ್ತರವಾದ ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳ ಹಿಂದೆ ನಿಂತಿದ್ದ. ಉಬ್ಬಿದ ನದಿಯ ಕದಡಿದ ನೀರಿನ ಅಲೆಗಳಂತೆ ಭೋರ್ಗರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ದೂರದ ದುಃಖಿಗಳ ಸಮೂಹದತ್ತ ಅವನ ದೃಷ್ಟಿ ಕೀಲಿಸಿತ್ತು. ಅವರು ಕದಲಿದರು, ಒಂದು ಗಳಿಗೆ ಅವೇಶಗೊಂಡರು. ಅವರ ಕಪ್ಪು ಒರಟು ಕೈಗಳು ಕಾಡಿನಂತೆ ಎದ್ದು ನಿಂತವು. ಕೋಪದಿಂದ ಕೆರಳಿದ ಅವರ ಕೂಗಿನ ಘರ್ಜನೆ ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿತು. ಅದರ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿ ದೂರದಲ್ಲಿ ಹಾರಿಸಿದ ಫಿರಂಗಿಯ ಗುಂಡುಗಳಂತೆ ಮೊಳಗಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ವಿಧಿವತ್ತಾಗಿ ಸ್ತಬ್ಧವಾಯಿತು. ಗುಂಪು ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು. ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಕೆಂದೂಳಿನ ಅಲೆಗಳು ಕ್ರಮೇಣ ಮಾನವರ ಆಕಾರ ತಾಳಿದವು. ಕೆಂದೂಳಿನ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಆ ರೂಪಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣತೊಡಗಿದವು.
ಒಬ್ಬ ಮುದುಕ ಕಳೆದ ತನ್ನ ಯೌವನವನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಿರುವಂತೆ ಭೂಮಿಯತ್ತ ಬಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನ ಚೆಂದಿ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಒಬ್ಬ ಬರಿಗಾಲಿನ ಹುಡುಗಿ ತನ್ನ ಬಿಡುಗಣ್ಣಿನಿಂದ ಎತ್ತರವಾದ ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡಿದಳು. ಅವಳು ತನ್ನ ದೃಷ್ಟಿ ಹರಿಸಿ ಮುಗುಳು ನಗೆ ಸೂಸಿದಳು. ಇತರ ಅನೇಕ ಹರಕು ಬಟ್ಟೆಯ ಕುರೂಪಿ ಕಪ್ಪುಜನ ಏಕತಾನದ ಶೋಕ ಗೀತೆಯೊಂದನ್ನು ಮೇಳದಲ್ಲಿ ಹಾಡುತ್ತಾ ಅವರನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಬ್ಬ ಶಿಳ್ಳು ಹಾಕಿದ, ಇನ್ನೊಬ್ಬ ತನ್ನ ಕೈಗಳನ್ನು ಪಕ್ಕದ ಜೇಬುಗಳಲ್ಲಿ ಇಳಿಬಿಟ್ಟು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ, ಒರಟಾಗಿ ನಗುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅವೇಶದಿಂದ ಉರಿಯುತ್ತಿದ್ದವು.
-ನಾನೊಬ್ಬ ದಲಿತ, ಎಲ್ಲ ಬಡವರು ನನ್ನ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರು. ಓ, ಈ ಭೂಮಿ ಎಷ್ಟು ಕುರೂಪವಾಗಿದೆ; ಜನರೆಷ್ಟು ದುಃಖಿಗಳಾಗಿದ್ದಾರೆ! ಓ ಅಲ್ಲಿ ಎತ್ತರದಲ್ಲಿರುವ ನೀನು...
ನೇರ ಹಣೆಯ ಮತ್ತು ಬಿಗಿಮುಷ್ಠಿಯ ಯುವಕ ಈ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಬೆದರಿಸುವವನಂತೆ ಆಡುತ್ತಿದ್ದ.
-ನೀನು ಆ ಮೇಲಿನವನನ್ನು ದ್ವೇಷಿಸುವೆಯಾ?- ಯುವಕನ ಕಡೆಗೆ ಕಪಟತನದಿಂದ ಬಾಗುತ್ತ ದೆವ್ವ ಕೇಳಿತು.
-ಓ, ನಾನು ಈ ರಾಜರ ಮೇಲಿನ ಸೇಡನ್ನು ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕು. ಯಾರ ಮುಖಗಳು ಬೂದಿ ಮಣ್ಣಿನಂತೆ ಕಪ್ಪಿಟ್ಟಿವೆಯೋ, ಯಾರು ರೊಯ್ಯನೆ ಬೀಸುವ ಆಷಾಢದ ಗಾಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಭೀಕರವಾಗಿ ಗೋಳಿಡುತ್ತಿದ್ದಾರೋ, ಆ ನನ್ನ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರಿಗಾಗಿ ಅನ್ಯಾಯದ ವಿರುದ್ಧ ಮುಯ್ಯಿ ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ರಕ್ತ ಒಸರುವ ಅವರ ಬತ್ತಲೆ ದೇಹಗಳನ್ನು ನೋಡು, ಅವರ ಗೋಳಿನ ಆಕ್ರಂದನ ಕೇಳು! ನಾನು ಸೇಡು ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ! ನನ್ನನ್ನು ಹೋಗಲು ಬಿಡು!"
ದೆವ್ವ ಮುಗುಳು ನಕ್ಕಿತು:- ನಾನು ಮೇಲಿನವರ ಕಾವಲುಗಾರ; ಲಂಚವಿಲ್ಲದೆ ನಾನು ದ್ರೋಹ ಬಗೆಯುವುದಿಲ್ಲ.
-ನನ್ನ ಬಳಿ ಚಿನ್ನ ಇಲ್ಲ. ಲಂಚ ಕೊಡಲು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ನಾನೊಬ್ಬ ಬಡ ದೌರ್ಭಾಗ್ಯ ಯುವಕ... ಆದರೆ ನಾನು ನನ್ನ ಪ್ರಾಣ ಕೊಡಲು ಸಿದ್ಧ.
ದೆವ್ವ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮುಗುಳುನಕ್ಕಿತು :- ಓ, ಬೇಡ, ನನಗೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಬೇಕಿಲ್ಲ! ನಿನ್ನ ಕಿವಿಯನ್ನಷ್ಟು ಕೊಟ್ಟರೆ ಸಾಕು!
-ಕಿವಿಯನ್ನು? ಸಂತೋಷದಿಂದ... ನಾನು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಏನೂ ಕೇಳುವುದೇ ಬೇಡ. ಹಾಗೇ ಆಗಲಿ...
-ಇನ್ನು ಮುಂದೆಯೂ ನೀನು ಕೇಳುವೆ!- ದೆವ್ವ ಅವನನ್ನು ಸಾಂತ್ವನಗೊಳಿಸಿ ದಾರಿ ಬಿಟ್ಟಿತು.
-ನಡೆ!
ಯುವಕ ಓಡಿದ, ಅವನು ಒಂದೊಂದು ಸಾರಿ ಮೂರು ಮೂರು ಮೆಟ್ಟಿಲನ್ನು ಜಿಗಿದ. ಆದರೆ ದೆವ್ವದ ಕರಾಳ ಕೈ ಅವನನ್ನು ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ತಡೆಯಿತು:
-ಸಾಕು! ನಿನ್ನ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರು ಕೆಳಗೆ ಹೇಗೆ ಗೋಳಿಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಕೇಳಲು ಸ್ವಲ್ಪ ನಿಲ್ಲು.
ಯುವಕ ನಿಂತು ಆಲಿಸಿದ.
-ವಿಚಿತ್ರ. ಯಾಕೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಅವರು ಅಷ್ಟು ಖುಷಿಯಿಂದ ಹಾಡುತ್ತ ಹುಚ್ಚು ನಗೆ ನಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ?- ಮತ್ತೆ ಅವನು ಮೇಲೆ ಓಡಿದ.
ದೆವ್ವ ಅವನನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿತು.
-ಮೇಲಿನ ಮೂರು ಮೆಟ್ಟಿಲನ್ನು ಹತ್ತಲು ನನಗೆ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣು ಬೇಕು! ಯುವಕ ಕೈಯನ್ನು ತಳ್ಳಲು ಯತ್ನಿಸಿ ಹತಾಶನಾದ.
-ಕಣ್ಣು ಕೊಟ್ಟರೆ ನನ್ನ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರನ್ನಾಗಲಿ, ಸೇಡು ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿರುವವರನ್ನಾಗಲೀ ನಾನು ನೋಡಲಾರೆ!
-ಮುಂದೆಯೂ ನೀನು ನೋಡಬಹುದು... ನಾನು ನಿನಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಸುಂದರವಾದ ಬೇರೆ ಕಣ್ಣು ಕೊಡುತ್ತೇನೆ!
ಯುವಕ ಇನ್ನೂ ಮೂರು ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತಿ ಕೆಳಗೆ ನೋಡಿದ. ದೆವ್ವ ನೆನಪು ಮಾಡಿತು:
-ಅವರ ರಕ್ತ ಬಸಿಯುವ ಬತ್ತಲೆ ದೇಹಗಳನ್ನು ನೋಡು.
-ಓ ನನ್ನ ದೇವರೆ! ಇದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ವಿಚಿತ್ರ; ಯಾವಾಗ ಅವರು ಅಷ್ಟು ಚೆಂದವಾಗಿ ಅಲಂಕಾರ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಲಿತರು! ರಕ್ತ ಜಿನುಗುವ ಗಾಯ ಗಳಿಂದ ನರಳುತ್ತಿದ್ದ ಅವರು ಎಷ್ಟು ಸುಂದರವಾದ ಕೆಂಪು ಗುಲಾಬಿಗಳಿಂದ ಅಲಂಕೃತರಾಗಿದ್ದಾರೆ!
ಪ್ರತಿ ಮೂರು ಮೆಟ್ಟಲುಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ದೆವ್ವ ತನ್ನ ಕಿರು ಲಂಚವನ್ನು ತೆಗೆದು ಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಯುವಕ ಮೇಲೆ ಹತ್ತುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನು ಆ ಹಾಳು ಸ್ಥಳವನ್ನು ತಲುಪಿ ಆ ಕೊಬ್ಬಿದ ರಾಜರ ಮೇಲೆ ಸೇಡು ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಂತಾದರೆ ಏನು ಕೇಳಿದರೂ ಕೊಡಲು ಸಿದ್ಧವಾಗಿದ್ದ! ಇನ್ನು ಒಂದು ಮೆಟ್ಟಲು, ಒಂದೇ ಒಂದು. ನಂತರ ಅವನು ಅತಿ ಎತ್ತರದಲ್ಲಿರುತ್ತಾನೆ! ತನ್ನ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರಿಗಾದ ಅನ್ಯಾಯದ ವಿರುದ್ಧ ಸೇಡು ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ!
-ಹುಟ್ಟಿನಿಂದ ನಾನೊಬ್ಬ ದಲಿತ. ಎಲ್ಲ ಬಡವರು.....
-ಯುವಕ, ದೆವ್ವ ಹೇಳಿತು, ಒಂದೇ ಒಂದು ಮೆಟ್ಟಿಲು! ಇನ್ನು ಒಂದೇ ಒಂದು ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತಿದರೆ ನೀನು ನಿನ್ನ ಸೇಡು ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀಯೆ. ಆದರೆ ಈ ಮೆಟ್ಟಿಲಿಗೆ ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ಎರಡರಷ್ಟು ಲಂಚ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ನಿನ್ನ ಹೃದಯ ಮತ್ತು ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಕೊಡು.
ಯುವಕ ತನ್ನ ಕೈಯನ್ನು ಅಲ್ಲಾಡಿಸಿದ.
-ಹೃದಯ? ಓ, ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ! ಇದು ತುಂಬಾ ಕ್ರೂರವಾಯಿತು.
-ದೆವ್ವ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸದಿಂದ ನಕ್ಕಿತು.
ನಾನು ಅಷ್ಟು ಕ್ರೂರಿಯಲ್ಲ. ನಾನು ಅದಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿ ನಿನಗೆ ಒಂದು ಚಿನ್ನದ ಹೃದಯವನ್ನೂ ಮತ್ತು ಹೊಸ ನೆನಪನ್ನು ಕೊಡುತ್ತೇನೆ! ಇದಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ ನೀನು ಈ ಮೆಟ್ಟಿಲನ್ನು ಹತ್ತಲಾರೆ; ಯಾರ ಮುಖಗಳು ಬೂದಿ ಮಣ್ಣಿನಂತೆ ಕಪ್ಪಿಟ್ಟಿವೆಯೋ, ಯಾರು ರೊಯ್ಯನೆ ಬೀಸುವ ಆಷಾಢದ ಗಾಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಭೀಕರವಾಗಿ ಗೋಳಿಡುತ್ತಿದ್ದಾರೋ, ಆ ನಿನ್ನ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರಿಗಾದ ಅನ್ಯಾಯಕ್ಕೆ ಸೇಡು ತೀರಿಕೊಳ್ಳಲಾರೆ.
ಯುವಕ ದೆವ್ವದ ಹಸಿರು ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನೂ ದಿಟ್ಟಿಸಿದ:
-ಆದರೆ ನಾನು ಅತ್ಯಂತ ದುಃಖಿಯಾಗುತ್ತೇನೆ; ನೀನು ನನ್ನಿಂದ ಎಲ್ಲ ಮಾನವೀಯತೆಯನ್ನೂ ಕಿತ್ತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೀಯೆ.
ಅದರ ಬದಲು, ಪರಮ ಸುಖಿ...!
ಆದರೆ? ನೀನು ಒಪ್ಪುವೆಯಾ? ನಿನ್ನ ಹೃದಯ ಮತ್ತು ನೆನಪು ಮಾತ್ರ.
ಯುವಕ ಯೋಚಿಸಿದ. ಅವನ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಕರಾಳ ನೆರಳು ಕವಿಯಿತು. ಅವನ ಸುಕ್ಕುಗಟ್ಟಿದ ಹಣೆಯಿಂದ ಬೆವರಿನ ಉಪ್ಪು ಹನಿಗಳು ಜಿನುಗತೊಡಗಿದವು. ಅವನು ತನ್ನ ಮುಷ್ಟಿಗಳನ್ನು ಬಿಗಿಗೊಳಿಸಿ ಹಲ್ಲಿನ ಸಾಲಿನ ನಡುವೆ ಉಸುರಿದ:
-ಹಾಗೇ ಆಗಲಿ! ಅವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೋ!
... ಗಾಳಿಗೆ ಕೆದರಿದ ಕಪ್ಪು ಕೂದಲಿನ ಆ ಯುವಕ ಕೋಪ ಮತ್ತು ಆವೇಶಗಳಿಂದ ಬೇಸಗೆಯ ಚಂಡಮಾರುತದಂತೆ ಕೊನೆಯ ಮೆಟ್ಟಿಲನ್ನೂ ಜಿಗಿದ. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಮುಖ ಮುಗುಳುನಗೆಯಿಂದ ಮಿಂಚಿತು. ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳು ನೆಮ್ಮದಿ ಮತ್ತು ಸಂತಸಗಳಿಂದ ಮಿನುಗಿದುವು. ಅವನ ಮುಷ್ಟಿಗಳು ಸಡಿಲಗೊಂಡವು. ಅವನು ರಾಜನ ಒಡ್ಡೋಲಗವನ್ನು ನೋಡಿದ. ಅವನು ಶಪಿಸುತ್ತಾ ಕೀಗುತ್ತಿದ್ದ ಕಪ್ಪು ಜನರ ಅಸಭ್ಯ ಗುಂಪನ್ನೂ ನೋಡಿದ. ಅವನು ನೋಡೇ ನೋಡಿದ. ಆದರೆ ಅವನ ಮುಖ ಕೋಪದಿಂದ ಗಂಟ್ಟಿಕ್ಕಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ; ಅದು ಖುಷಿಯಿಂದ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನು ಮೆಟ್ಟಿಲು ಕೆಳಗೆ ವಿನೋದದಲ್ಲಿ ಪಾಲುಗೊಂಡಿದ್ದ ಜನರನ್ನು ಕಂಡ. ಅವರ ನರಳಾಟ ಈಗ ಸ್ತುತಿಪಾಠವಾಗಿತ್ತು.
-ನೀನಾರು?-ಕಪಟದ ಗೊಗ್ಗುರು ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ದೆವ್ವ ಅವನನ್ನು ಕೇಳಿತು.
-ಹುಟ್ಟಿನಿಂದ ನಾನೊಬ್ಬ ರಾಜಕುಮಾರ! ದೇವತೆಗಳು ನನ್ನ ಒಡ ಹುಟ್ಟಿದವರು! ಓ, ಈ ಭೂಮಿ ಎಷ್ಟು ಸುಂದರವಾಗಿದೆ; ಜನರು ಎಷ್ಟು ಸುಖಿಗಳಾಗಿದ್ದಾರೆ!
ಹ್ರಿಸ್ಟೊ ಸ್ಮಿರ್‍ನೇನ್‌ಸ್ಕಿಯ ಒಂದು ಬಲ್ಗೇರಿಯನ್ ಕಥೆ
No comments:
Post a Comment